Tango, antiek en chique

Lieve mensen,

Het is in de film Casablanca dat Humphrey Bogart de beroemde zin spreekt: ``of all the gin joints in all the towns in all the world, she walks into mine.'' Dat gevoel had ik een beetje toen Frederieke en ik op een broeierige dag in Puerto Madero in Buenos Aires liepen en mijn geliefde met verbazing in haar stem uitriep: Mieke?
Het was inderdaad Mieke, een dispuutgenoot van Fred.

Is het mogelijk dat op dat moment in de tijd, juist op die plek op de aarde, zonder dat je het van elkaar weet, twee mensen die elkaar kennen, op een dergelijke manier ontmoeten? Blijkbaar wel. Is het vaag? Dat ook. Maar het geschiedde en we hebben op pakjesavond een hapje gegeten en drankjes gedronken. Onder het genot van reisanekdotes en verhalen van thuis hebben wij de verjaardag van de goedheiligman gevierd. Mieke en haar vriend Bas waren onze suprise, gedicht en bak met pepernoten.

Donderdag is de dag van de dwaze moeders op Plaza de Mayo. Toen, nu en voor altijd. Nog steeds vormen zij de frontlinie in de strijd tegen onrecht. Hoewel hun rangen door de tand des tijds flink aan het uitdunnen zijn, lopen zij, zij aan zij hun rondjes. Vragend, schreeuwend en smekend om duidelijkheid over het lot van hen die verdwenen en die zij zo lief hadden. Het is kippevelopwekkend als je de verhalen leest en de foto´s ziet.
Na een tijdje rondgelopen te hebben op het Plaza de Mayo raakte Fred aan de praat met één van die vriendelijke oudjes. Na een minuut of vijf kwamen de tranen. Zowel bij het oudje als bij Fred. Een hartverscheurend verhaal over een broer die nooit meer thuis zou komen, was voldoende voor twee mensen die elkaar daar en op dat moment ontmoeten, om samen tranen te delen.

In Palermo hebben we mijn verjaardag gevierd. Na wat drankjes in het hostel, hebben we ons opgedirkt en zijn we vertrokken richting de kroegen. Klokslag twaalf uur werd ik toegezongen. Na het drinken van veel te veel van veel verschillend en dronkenmanspraat van mijn kant met nuchtere Argentijnen heb ik me om 7.00 uur naar het hostel laten dragen door Fred. Het was maar weer eens een geslaagde avond. De volgende ochtend voelde ik me top in al mijn brakheid, fred niet. Na vijf keer haar maag te hebben geleegd ging het iets beter. Mijn kado heb ik eergisteren uit kunnen pakken. We zijn naar de film geweest, de nieuwe James Bond. Aanradertje.

Momenteel verblijven we in een ander hostel in een andere wijk: San Telmo, geboortegrond van de tango en vooral heel veel kunst- en antiekzaken.
Zondag is de dag van de grote antiekmarkt hier en dus hebben ook wij ons laten verleiden tot het aanschuiven in de polonaise van toeristen die langs de kraampjes schuivelt. De kooplui hier prijzen er van alles en heel veel nog wat aan. Van onverkoopbaar lelijke vazen, tot oude radio´s. Van lege colaflesjes tot mottenbalwitte bruidsjurken. Ondertussen klinkt het geluid van spaanse gitaren en dansen Argentijnen voor het vermaak van de toeristen de tango. We zitten dus letterlijk tussen kunst & kitsch.
Volgende week gaan we waarschijnlijk een paar tangolessen nemen hier. Ik koop één enkele roos om tussen mijn tanden te stoppen, we steken Fred in een laaguitgesneden jurk en we zijn klaar om ons over te geven aan een passionele verticale liefdessessie. Het bijna jankende geluid van de bandoneon zal ons begeleiden.

Begraafplaats Recoleta is inmiddels ook bezocht. Daar waar de groten en rijken van de Argentijnse geschiedenis liggen begraven in hun mausoleums was aardig om te zien. Als rijtjeshuizen in een vinexwijk zijn de graven aaneengeschakeld. Sommige kisten zijn voor het publiek zichtbaar en bedenkend dat er mensen in liggen die het tijdelijke voor het eeuwige hebben verruild heeft toch iets lugubers over zich. Na een uurtje of twee staren naar de gebouwtjes die zijn opgetrokken ter meerdere eer en glorie van de familie en/of vaderland hadden we het wel gezien. Sommigen kunnen het blijkbaar zelfs na de dood niet laten om anderen de ogen uit te steken met hun stuitende rijkdom.

Gisteren zijn we op zoek gegaan naar een hoog punt in de stad om inzicht te krijgen in de enormiteit van Buenos Aires. Op aanraden van het toeristenbureau werd het een uitermate chique hotel. Op verdieping nummer 23 hebben zij daar een zwembad, spa en bar. Niet-gasten kunnen daar ook wat nuttigen. Zenuwachtig, want al vermoedend welk hotel het zou zijn, zijn we een wereld ingestapt die niet de onze is. De wereld van klatergoud. De lift bracht ons naar verdieping 23. Daar uitgestapt bestelden we wat te drinken, tegen dubbele en dus Europese prijzen en hebben we onze camara verder het werk laten doen. Een schitterend uitzicht over de stad. Toen het aardige meisje dat ons ons drankje kwam brengen antwoord kreeg op de vraag waar we vandaan kwamen en waar we verbleven in Buenos Aires, zei ze maar twee dingen: ´doe de groeten aan jullie prinses` en: ´wat erg, San Telmo´. De omgeving in mezelf opnemend kon ik niets anders dan haar gelijk geven.

Tot die tijd,

hopend dat jullie levensweg maar vrij van obstakels mag blijven,

Liefs,

Niels en Fred