Kleine stukjes over een grote stad

Lieve mensen,

Het raast. Voor één keer eens niet in mijn hoofd maar achter mij langs. Ik zit in een internetcafe op Santa Fé, een waterpasrechte achtbaansweg die zich door Buenos Aires baant. Tevens ons nieuwe adres. We hebben na lang zoeken een studioappartement gevonden in het bruisende Palermo. Een volledig ingericht liefdesnestje voor twee personen. Eindelijk hebben we het hedonistische hostelleven achter ons gelaten en vanaf nu hoeven we ons dus niet meer te ergeren aan anderen, alleen nog maar aan onszelf. Of zoals in ons geval: Fred aan mij.

Zijn we druk geweest afgelopen tijd? Nee eigenlijk niet. We hebben wat cultuur gesnoven in twee musea allebei gelegen in het stinkendrijke Recoleta. Het Museo de Belles Artes is zoals een museum hoort te zijn: een flinke collectie van de allergrootste Europese meesters afgewisseld met speelse schilderijen van voor mij Argentijnse kliederaars en uitdagende moderne kunst van Zuid-Amerikaanse bodem. Het Malba (Museo de Arte Latinoamericano de Buenos Aires) is volledig en compleet niet aan mij besteed. Prikkelende moderne kunst werd mij beloofd. Geprikkeld werd ik wel, maar dan vooral mijn lach- en buikspieren. Ik stond soms met open bek te kijken naar de ´kunststukken´ die men uitgestald had. Klein voorbeeldje? Artiest: Christian Piffer, jaar: 2002, matriaal: roestvrij stalen tafel met een blok koeienvet en wax met ingegraveerde tekst, Titel: geen. Tegenwoordig zet men dus een tafel neer, schrijft iets in een blok gedroogd koeienvet en gebruikt datzelfde blok vervolgens als tafelblad en noemt het kunst. Wel een beetje mieterig dat de kunstenaar geen titel kon verzinnen voor zijn meesterwerk. Dat was pas echt kunst geweest.

Ons verblijf loopt inmiddels richting het einde, maar om niet in de illigaliteit in te hoeven verdwijnen, moesten we ons visa nog éénmaal laten vernieuwen. En waar kan een mens dat beter laten doen dan in het mooie en bijna lieve Colonia, Uruguay. Ons met een boot over de breedste rivier ter wereld, de Rio de la Plata (voor als de vraag nog eens voorbijkomt bij een vervelend potje triviant bij de schoonfamilie), laten kabbelen en drie uur later werden we afgeleverd in het haventje van Colonia, stukje lopen richting het oude gedeelte en voìla: sfeer snuiven maar. Vooral heel toeristische sfeer, maar als je heel stil bent en je oren afsluit voor het constante geschreeuw, digitale geklik van camera´s en afgaande mobiele telefoons van Amerikanen, Argentijnen en ander Barbaars gespuis, dan speelt er aan de binnenkant van je open ogen zich een klein speelfilmpje af. Een filmpje die je een glimp geeft van het het leven in koloniale tijden.

Voetbal ofwel Fútbal. Naast vrouwen, politiek en er goed uitzien, de nationale obsessie van de Argentijnen. Iedereen heeft wel een favoriete club en dan niet zo zielig dat wanneer je woonachtig bent in het stormachtige Emmen, dat dan toch Ajax je hart heeft geschaakt. Nee, hier groei je in een stad of wijk op en de club die toevallig zijn thuiswedstrijden in die wijk afwerkt is ook jou club. Groei je op in Boca, dan schreeuw je voor Boca Juniors, Grootgebracht in Velez Sarsfield? Als Velez Sarsfield verliest, dan bloed jou hart. Geboren in La Plata? Grote kans dat je in het stadion van Estudiantes het rood-wit naar de overwinning staat te schreeuwen. Ik vond mezelf voor de tweede keer deze reis terug in het stadion van River Plate. Zoon neemt vader mee naar de voetbal. Het is wel eens anders geweest. In een kolkend Estadio Monumental won River Plate met 1-0 van Lanus. De zwervende voetbalfan Cas Voswijk was thuisgekomen, na die dag noemt hij zich millonario: een fan van River Plate, para siempre.

Het openbaar vervoer van Buenos Aires. Een belevenis op zich. Een armada aan bussen, ondersteund door een failliet treinstelsel, en gebrekkige metrolijnen. Iedere dag maken wij er wel eens gebruik van en iedere dag staan we weer voor keuze: de langzamere busrit of de propvolle, stomend warme, maar snelle metrolijnen. Meestal is het eerste, maar het kan wel eens zijn dat ik mezelf terugvind staand onder een kletsnatte oksel, terwijl ik met één van mijn erogene zones tegen de met zweet doordrenkte rug van een minivrouw druk en mijn gezicht te rusten kan leggen op het vochtige, krullende borstwier van de man die buik-tegen-buik met mij gedrukt staat. Onderwijl vloek ik binnenmonds op het moment dat er nog meer mensen ingedrukt worden dan eruit gaan bij station Bulnes. De metro is vooral een geurige belevenis is Buenos Aires. Ik ruft overigens net zo hard terug.

De bus is een ander verhaal. Een buskaartje kopen is als Russich roulette. De deuren gaan dicht en het kan zomaar zijn dat je nooit meer uitstapt. Buschauffeurs zijn hier de boekaniers van de weg. Als Piet Hein heden ten dage had geleefd dan was hij buschaffeur in Buenos Aires geweest. Hun schip is sterker en groter dan alle anderen en dat betekend dat ze zich hier aan geen enkele wet hoeven te houden. Er is maar één wet hier op de weg en die luid: de bus heeft overal voorrang, heeft hij geen voorrang dan neemt hij die, desnoods met geweld. Sommigen van deze piraten drinken, roken en bellen terwijl ze veel te hard rijden. Af en toe drukken zij hun bus eens in een andere weggebruiker, leggen zij hem op zijn kant of rijden frontaal een gebouw in. Kan gebeuren, hoort allemaal bij een dag op de werkvloer. Deze vrijbuitershouding zorgt er wel voor dat je hier toch vrij snel een aanzienlijke afstand aflegt, daarbij is de bus niet overvol, zie je iets meer van de stad dan een perron en donkere tunnels en rijdt hij 24 uur per dag. De bus is ons geliefde vervoersmiddel, maar af en toe gaan we heel smerig vreemd met de metro.

Tot die tijd,

dat het leven maar een kunstwerk van een glimlach op jullie gezicht mag schilderen

Liefs en zoenen voor allen,

Niels & Frederieke.

Ps.
Niels en Frederieke
Avenida Santa Fé 4970
piso 4, app. H
CP. 1425 Palermo
Capital Federal
Argentina

En voor de echte fans: we hebben zelfs telefoon: 0054-11-47792272