De achterblijvers vragen, wij antwoorden

Lieve mensen,

Eindelijk even uit de hitte. Voor even kolken er geen rivieren van zweet van mijn rug richting mijn bilnaad. De laatste paar dagen heeft de regelmatig neerdalende zomerregen het vuil uit de lucht en van de straten van Buenos Aires gedoucht. Na aanleiding van mailtjes, msn-sessies en telefoongesprekken blijkt dat er toch onder de thuisblijvers nog een groot aantal onduidelijkheden bestaan over het waarom en vooral hoe van onze reis. Onder de werktitel: de achterblijvers vragen en Niels en Frederieke antwoorden, zal alles na vandaag anders zijn. Geen vragen en onduidelijkheden meer. Wat rest zijn alleen antwoorden.

Waar betalen jullie deze reis van?
(ingezonden door een heleboel mensen)

Lieve onbekenden,
Ga op zoek naar één van de meest afthanse buurten in je woonplaats. Neem daar intrek in een gallerijflat die vooral bekendstaat om zijn lage huren en bijbehorende criminaliteit. Op die manier hou jij je vaste lasten laag. Zoek een baan die gemiddeld betaald en spaar daarna anderhalf jaar de sokken van je lijf. Zorg voor vertrek dat je iemand vindt die de woning voor een afgesproken tijd wil betrekken, de vaste lasten die een huurwoning met zich meebrengt voor zijn of haar rekening wil nemen en die je met je ogen dicht vertrouwd. En neem in hemelsnaam nog geen kinderen!

Waar doen jullie je was?
(ingezonden door Marit en Jenny Palland)

Lieve Marit en Jenny Palland,
bedankt voor jullie leuke en vooral originele vraag. Onze met zweet en dubieuze luchten doordrenkte kleding kunnen we in heel Argentinë door vriendelijke dames laten wassen in een wasserette. Voor omgerekend 2 euro hebben we na een paar uurtjes weer heerlijke lentefrisse kleding. Soms probeert Frederieke nog wel eens om met de hand wat remstrepen uit vooral mijn onderbroeken te wassen. Dit lukt ook zonder biotex wonderwel.

Wat missen jullie?
(ingezonden door Marit Palland)

Lieve Marit,
Wat een vragen heb je allemaal malle meid. Maar je hebt helemaal gelijk hoor, als je iets wil weten dan moet je het gewoon vragen. Niets. Helemaal niets? Nee, helemaal niets.

Wat eten jullie daar zoal?
(Ingezonden door Gerlise, Iris, Pearly, Marjolein en Sanne)

Lieve, mooie meiden,
Voedsel. Van allerlei soorten pasta´s tot zelfgemaakte hutspot. Van belachlijk goedkope bife de chorizo´s (Argentijnse steak. In een grilrestaurant bestel je voor omgerekend 3 euro een lap vlees van 300 gram) tot gekookte spinazie en aardappelen met een stukje kip. Van empenadas (snacks van bladerdeeg gevuld met van alles en nog veel meer) tot een choripan met chimichurri (broodje Argentijnse worst met de betere versie saus dan die van de Knorr wereldgerechten). Eén en ander spoelen we weg met Quilmes, het nationale bier, een goede en spotgoedkope wijn, water of de onvermijdelijke coca-cola. We konden koken in het overgrote deel van de hostels dus dat hebben we ook veel gedaan. Beter voor borst, buik, billen, benen en budget.

Willen jullie al naar huis?
(Ingezonden door onbekenden)

Hé hallo onbekenden,
Nee. Nog lang niet. Ik weet dat door mijn schrijfstijl die indruk nog wel eens wil wekken. Maar geloof me, en ik schrijf dit met klem, dat wij nog niet naar huis willen. Buenos Aires en een aantal plekken die we nog willen bezoeken in Argentinië hebben hun geheimen nog niet prijsgegeven. Wij kunnen en willen nog niet weg voordat wij deze geheimen hebben ontrafelt. Dan en alleen dan gaan we weer naar Nederland. Òf wanneer het geld op is.

Wat is jullie dagindeling?
(Ingezonden door Cas en Mieke)

Voor mijn ouders,
Jullie mogen je gelukkig prijzen dat jullie de enigen zijn die ons dit ons recht in ons gezicht hebben kunnen vragen. Zoals jullie weten hebben we jullie een aantal dagen geleden van het vliegveld opgepikt en wat zagen jullie er slecht uit! Wit met een grijze gloed over het gezicht. Nu begreep ik uit jullie woorden dat in Nederland iedereen er op dit moment er wel zo een beetje bijloopt, maar ik had er liever niet aan herinnert willen worden. Wat vuige kou al niet met een mens kan doen. Maar om even op de vraag terug te komen: dat verschilt. Soms hebben we dagen dat we laat opstaan, wat ontbijten, een krant kopen en een kop koffie drinken op het terras. ´s Middags slenteren we wat door de stad, maken wat foto´s en praten over de dingen des levens, over oude koeien uit de sloot of over kalfjes van diezelfde oude koeien. In de avond koken we wat of gaan uit eten. Na het eten drink ik mijn maté en we lezen wat, kijken wat tv of trekken een fles open en gaan aan de zuip met hostelgenoten. Af en toe maken we het schandalig laat en iets vaker laten we ons rond een uur of één, twee of drie in ons nest rollen (frederieke) of klimmen (Niels). Het blijft een stapelbed waar we in slapen.
Dagen die anders verlopen kunnen jullie meestal via deze site volgen.

Gaan jullie nog aan het werk?
(Anoniem ingezonden, maar zeer en hoogstwaarschijnlijk door Geert-jan Palland)

Hallo Anoniempje, gewaardeerde Geert-jan,
Nee, ja, misschien. Het gaat erom wat je verstaat onder werken. Bedoel je werken voor loon dan is het antwoord: nee. Het is in Nederland bijna niet voor te stellen, maar als je als buitenlander zwart of legaal aan het werk gaat dan betekend het ook echt dat je de baan van een Argentijn inpikt. Mensen willen hier wel werken en zijn niet bang om vies en smerig werk te doen. Werk is werk. Enige mogelijkheid om hier tijdens het reizen aan het werk te gaan is óf als leraar Engels óf als medewerker in een hostel. Leraar Engels betekend dat je een klantenkring op moet bouwen en houdt dus in dat je voor een behoorlijke tijd in Buenos Aires moet wonen voordat het zijn vruchten begint af te werpen. Werken in een hostel betekend vooral een loon dat onder de 1 euro per uur ligt. Die tijd die daar ingestoken wordt willen wij, en dan met name Frederieke, liever besteden aan vrijwilligerswerk. Daar is en gaat zij de komende tijd weer naar op zoek. Gewoon, om hier te helpen. Vrijwilligerswerk is dus een duidelijke `ja` voor Frederieke. Het zal je niets verbazen dat de `misschien` in het antwoord betrekking heeft op mij. Ik weet het nog niet. Mijn leven is momenteel wel erg het leven waard. Dus als je mij vraagt: ´ga je nog aan het werk?´, dan is mijn antwoord: ´ja, nee, misschien.

Tot die tijd,

Blijkbaar bestaan er geen domme vragen, alleen domme antwoorden.

Liefs Niels en Frederieke

PS.
Fredrieke heeft afgelopen paar dagen nog twee waarheden als een koe met de rest van de wereld gedeeld. Ik kan ze jullie niet onthouden.
Over het feit dat ze hier af en toe flink te pakken wordt genomen door de plaatselijke insectenkolonie:
´Ik word lekgeprikt waar ik bij ben´

In het Engels iemand uit proberen te leggen wanneer we weer naar Nederland gaan.
´We gaan, als we vertrekken´.

Hoe kun je nu niet van haar houden?