Fred mag aan mijn heiligdom zitten

Aangezien Niels de stress en druk van de laatste weken op zijn schouders voelt, neem ik zijn werk voor één keertje over. Want voor velen zal het inmiddels bekend zijn, voor anderen komt het als een grote verrassing; wij gaan naar huis!!
De vertrekdatum staat vast en wij zijn onze laatste weken ingegaan.
Zondagavond 25 maart zullen wij het geweldige Buenos Aires achter ons laten, om vervolgens 2 dagen later, op dinsdag 27 maart om 7.00 uur in de ochtend weer voet op Nederlandse bodem te zetten en het minstens zo geweldige Zwolle te omarmen.

En nu wij aan het aftellen zijn begonnen, lijkt Nederland dit met ons mee te doen: `Nog maar 3,5 weekjes..´ of `Wow! Dan hebben jullie nog maar 23 dagen..!!´ Ja, en daar zijn wij ons ook zeer bewust van; vandaag nog 18 dagen.

Het gevoel dat ik heb, nu ik weet dat we weg gaan, is dubbel. Ik wil hier nog niet weg. Ik wil deze geweldige stad/ dit supermooie land met haar hartelijke mensen nog niet verlaten.
Maar nu de datum vast staat begin ik er wel steeds meer zin in te krijgen om naar huis te gaan.
De empanadas zal ik missen. Maar daar staat wel een patatje saté tegenover.
De rij die zich tijdens een mis voor de biechtstoel vormt zal ik missen. Maar daar krijg ik wel Nederlandse liederen voor terug, zodat ik weer uit volle borst mee kan blèren.
De veel te hard racende bussen die enkel en alleen aan zichzelf denken op de weg ga ik missen. Maar daar krijg ik wel mijn stalen ros voor terug.
De berichtjes op de site, mailtjes, post en onverwachte telefoontjes ga ik missen. Maar daar komen `live´ vrienden voor in de plaats.
Een dikke bife de chorizo, of asado de tira ga ik (en waarschijnlijk Niels nog meer) missen. Maar daar komen speklapjes van de C1000 voor in de plaats.
En de vraag ´De dondé son?´ (waar komen jullie vandaan) die hier te pas en te onpas wordt gesteld, zal ik nooit en te nimmer vergeten. Of je nu op de markt kip staat te halen, bij de kapper of gewoon in een kroeg zit, mensen willen altijd weten waar je vandaan komt.

Om onze laatste trip hélemaal af te maken, zijn we nu bezig de allerlaatste dingen te doen, die we écht nog willen doen.

Zo ben ik inmiddels begonnen met een paar tango-, maar vooral balletlessen.
Een lange kerel, strak in zijn legging, met roze balletschoentjes, een gouden oorringetje en een goed geblondeerde coupe (lees: oranje uitgeslagen) geeft mij 2 keer in de week alle aanwijzingen die ik nodig heb; arriba! abajo! Stretch!! Fe-de-ri-ca!! En ondertussen sta ik met een zwaar verbeten kop mezelf in de spiegel te `bewonderen´ na een wederom mislukte pirouette. Terwijl dit vroeger toch echt een peulenschil kon zijn..
Maar het is heerlijk om hier mijn oude passie terug te vinden en er mee bezig te zijn.

En als ik aan het eind van de ochtend kapot en afgetraind thuis kom, is Niels ook heel druk geweest met zijn programma. De tweede film is nog net niet afgelopen dus als ik nog heel even stil kan zijn? En de afwas staat nog precies hetzelfde zoals gisteravond, alleen zijn de achtergebleven aardappelsresten in de pan nog iets harder en kunnen de melkmokken eerst een halve dag goed weken in warm water. Ach, al ga je nog zo lang op reis, er veranderd ook eigenlijk weinig!

En zoals veel hetzelfde is, zo is ook onze dorst naar alcoholische versnaperingen niet veranderd.
Dus het B-AIRESBEERFESTIVAL konden we uiteraard niet aan ons voorbij laten gaan. Maar zoals wij het in ons hoofd hadden, zo was het natuurlijk niet. Geen open tap te bekennen, geen flesje bier te zien. Het terrein staat wel vol met eettenten met hamburgers, shoarma de lomo, friet en fris. Maar bier op een bierfestival? Ho maar.
En daar komen wij dus niet voor, en gaan zeker niet eerder naar huis voor we een biertje hebben gehad. Dus na bijna 5 uur luisteren naar bekende Argentijnse bands en braaf wachten, vind ik mezelf zo goed als uitgedroogd terug voor een open tap. Eindelijk kan ik dat goudgele vocht achterover laten glijden. Een echte geïmporteerde Grolsch die soepeltjes zijn weg vind naar mijn maag en hoofd. En dan komt het feest pas écht op gang. Geloof dat wij niet de enigen waren die dorst hadden.
Mensen willen met ons op de foto, alsof we BA`ers (Bekende Argentijnen..) zijn en we worden ook maar weer eens geïntervieuwd voor nationale televisie. Stel je een TMF intervieuw voor in een of andere discotheek met veel te harde muziek, waarna je vervolgens een vrolijke stel mensen veel te hard in een microfoon hoord schreeuwen. Dat waren wij deze keer dus. Een droom die tien jaar te laat uitkomt.

Inmiddels zijn we helemaal gewend in ons appartement, dus na een avondje stappen is het dan ook heerlijk om thuis te komen. In je eigen huis, zonder andere mensen in je slaapkamer, woonkamer of badkamer.
En de gang van zaken in zo´n enorm complex van 14 verdiepingen (en per etage 8 woningen dus reken maar uit) kennen we inmiddels ook.
Zo hoor je normaal gesproken je afval in de stortkoker te gooien. Maar nu wij er zijn is het uiteraard niet ´normaal gesproken´. Dus na tweee keer de bende naar beneden te hebben gegooid, kreeg ik de vraag of wij de bewoners van app. 4 H zijn. `Huh? ja.´
Gelieve dan het afval gewoon op de grond neer te zetten, aangezien de stortkoker kapot is. Hum, ben benieuwd waar die twee vuilniszakken de vorige keren beland zijn.

Ook de post was een klein vraagteken. Nergens een brievenbus in het pand te bekennen, dus vraag je je toch af hoe dat nu werkt.
Heel simpel; een postbode bezorgt een enorme zak bij de portier (die overigens dag en nacht aanwezig is), die op zijn beurt alle post de flat rond mag brengen. Dus zo kan het zijn dat je mij ´s ochtends terug vindt achter mijn ontbijtje en ik blij verrast word wanneer er een kaart onder de deur wordt geschoven. En past de post niet onder de deur door, dan wordt het gewoon op de klink gelegd.

Inmiddels hebben al verscheidene kaarten, brieven van 4 kantjes, foto`s en zelfgemaakte enveloppen onze deur weten te vinden. Super en dankjewel daarvoor!

Wij houden ons de laatste 18 dagen nog even bezig, genietend van het mooie leven hier!

Een dikke kus voor allen,
Niels en Frederieke (die een vogelnest op haar hoofd lijkt te hebben)

Ps.
De volgende dingen hebben we hier nog meer gedaan/gezien:
- Naar de dierentuin
- Niels voor het eerst echt alleen door de
grote stad om Velez Sarsfield 1-1 gelijk
te zien spelen tegen Nacional uit
Uruguay voor de Copa libertadores
- Een dag La Plata. Biertje drinken en je
nek verrekken door het staren naar een
enorme kathedraal
- Een dag San Antonio de Areco, de wieg van
de traditie
- In een onsloopbare trein gezeten
- Genoten van het uitzich vanuit ons
dakterras op de betonnen jungle die zich
voor ons uitstrekte
- Blote, strakke mannen begapen in America,
een homo-vriendelijke club
- Echt de allerlaatste souvenirs gekocht,
of toch niet??
- In de avonduren in allerlei posities op
bed hangen om de Amerikaanse series (als
CSI en Desperate Houswifes) en
speelfilms te kijken
- Koffie en thee drinken op een terras
- Op visite bij ons oude hostel.
- Niet naar Boca Juniors gaan omdat alles
uitverkocht is
- Een kijkje in Barrio Chino

Ps 2. Mochten er nog mensen zijn die iets te posten hebben, houdt er dan rekening mee dat het ongeveer 10 dagen duurt voor het over komt i.v.m. vertrek 25 maart