People just ain´t no good (melodie Shrek)

Lieverds,

Kerst, ook in Argentinië betekend dat de hele boodschap van vrede op aarde, liefde voor de medemens en de vreugde over de geboorte van Jezus aan het plaatsmaken is voor veel eten, drinken en levensgevaarlijk vuurwerk afsteken. De verloedering van het kesrtfeest is dus ook hier in volle gang. Op zulke momenten verlang je naar familie en vrienden om je heen om de boze buitenwereld het hoofd te kunnen bieden. Wij zaten echter ver weg van alles en iedereen waar we om geven en we moesten het beste er maar van maken in dertig graden, met tafelgenoten in kledingstukken die zelfs een potloodventer als te bloot zou bestempelen, de geur van zomerzweet bij mijn buurman en een plastic kerstboom.
Ook een tafel vol eten, drank en gezelligheid kon het gevoel van kerst niet in mijn hoofd en hart brengen. Terwijl ik op het punt stond om mijn vork in een fantastisch mals stuk biefstuk te zetten, hijgde de rauwe stem van Chris Rea in mijn oor. Na al de jaren was hij iedere kerst blijkbaar nog steeds bezig om zo snel mogelijk naar huis te rijden voor kerstmis. Ik nam een slok van een uitstekende Malbec en terwijl mijn gedachten afdwaalden van mijn tafelgenoten kwam een korte gedachte in mij op: kon ik nu, al was het voor even, voor één dag, maar bij jullie zijn. Wij lachten, dronken en aten, maar kerst werd het nooit.

Paardrijden is hier in Argentinië groot, heel groot. Het werd tijd om een kijkje te gaan nemen bij een evenement waar het nobele rijdier de hoofdrol voor zich opeist: de paardenraces. De gokhallen en tribunes van het hipodromo de Palermo hadden zich gevuld met gelukzoekers, gokverslaafden, mensen waarvan decadentie het sleutelwoord van hun levenstijl is en wij. Wij hadden een tafeltje uitgezocht en om ons verblijf te rechtvaardigen aan dat tafeltje bestelden we wat te drinken. In afwachting van wat er komen gingen praatten we wat, genoten van het lekkere weer en bekeken de parade van paarden die aan ons voorbij trok.
Nadat het startschot had geklonken voor de eerste race begreep ik direct waarom dit spelletje zoveel mensen aanspreekt. Terwijl paarden in een angstaanjaagend hoog tempo en met krachtige passen voorbij draven, worden ze opgezweept door hun jockey: mannetjes zo groot als een kleintje pils. Bij iedere race komen de voornamelijk mannelijke gokkers naar buiten om de hengst die hen, hun zo gewenste en gedroomde fortuin moet bezorgen naar de finishlijn te vloeken: ´corre puto!´.
Mijn gevoel zei dat bij iedere race wel een aantal dromen in nachtmerries veranderden. Zo ook die van mij. Je kunt niet naar het paardenracen gaan zonder zelf ook een gokje te wagen. Na de statistieken volledig genegeerd te hebben, vrijwillig blind te zijn geweest voor een hemeltergend hoge quotering en het advies van tientallen beroepsgokkers in de wind te hebben geslagen, heb ik een risico genomen en 5 peso (omgerekend 1 euro 25) op een paard gezet die volgens de kenners maar een kans van één op een miljoen had om te winnen. Maar ook dat is een kans. Een hele kleine, maar het was een kans. En als de hengst wel zou winnen, dan betaalde dat natuurlijk op een heerlijke manier uit. Het zou nooit gebeuren. Wat overbleef was de droom over wat had kunnen zijn en de realiteit van hoe het nooit is geworden.

La Boca was een teleurstelling van ongekende proporties. Zelden een wijk, die als authentiek te boek staat en zich op manier ook verkoopt, zo vreselijk kitsch en nep zien zijn. Samen met het stadion van Boca Junior zijn de opgekleurde met golfplaten bedekte huizen hier de publiekstrekkers. En dat publiek komt bij duizenden, letterlijk busladingen vol. Waarom? Geen idee. Mischien om met een Maradonna look-a-like op de foto te gaan of om te poseren met een tangodanseres of om souvenirs te kopen in een stuk van de woonwijk die eigenlijk alleen maar lijkt te bestaan uit souvernirswinkels. Ondertussen zitten mensen op terassen kopjes koffie te drinken, die voor de locale bevolking niet te betalen zijn. Voor niets gaat de zon op, blijkbaar ook in een arbeiderswijk als La Boca.

Na zes maanden zijn ook wij eindelijk lid geworden van een grote groep mensen die slachtoffer zijn van één moment van onachtzaamheid. En soms is één, kort moment alles wat iemand nodig heeft. Het begon met één vraag en het eindigde in een nog steeds in mijn lichaam aanwezig zijnd ongeloof. Ik had nog maar net aan Frededrieke gevraagd waar haar tas was of het drong al tot ons door: we zijn beroofd!!! Hoe, wie, wat, waar?!! Zwaar kloten!
Terwijl Frederieke in een internetcafé bezig was om via Skype contact te leggen met een vriendin van haar, was ik druk bezig om op de hoogte te blijven van de verrichtingen van de Nederlandse voetbalcompetitie. Iemand heeft gebruik gemaakt van de mogelijkheid die wij blijkbaar voor hem hadden gecreeërd om de tas op te pakken en ijskoud naar buiten te lopen en te verdwijnen met een tas tot aan de rand toe gevuld met herinneringen. Naast de portomonnee met bankpassen en geld, zijn ook Frederieke haar camera met 300 foto´s en haar dagboek verdwenen. En dat deed toch wel het meeste pijn, iemand zal haar diepste gevoelens bij zijn huisvuil poneren en er nooit meer naar omkijken.

Diezelfde avond hebben zes flessen wijn en twee flessen bier hun zalvende uitwerking niet gemist en konden we, geholpen door onze door alcohol vertroebelde blik, alles weer helder zien: het is vooral jammer, maar helaas. Gisteren hebben we direct een nieuwe camera gekocht, hij heet Pierre.

Tot die tijd,

hopende dat liefde datgene is wat jullie het meest hebben gevonden onder de kerstboom dit jaar.

Liefs,

Niels en Frederieke

Ps 1. Hopelijk vergeven jullie ons voor het nog niet kunnen plaatsen van nieuwe foto´s, we hebben ze nog niet.

Ps 2. We zijn er net pas achter gekomen dat het rek.nr. van Niels niet klopte :). Is inmiddels aangepast dus mochten er nog gulle gevers zijn geweest...