Geluk in een trailer

lieve mensen,

Overgelukkig en alom verheugd was jullie Fred met het aantal berichten voor haar verjaardag. Namens haar (en mij) dank, dank, dank voor alle aandacht. Overweldigend.

Zoals jullie zien hebben wij Fred haar verjaardag geviert in Puerto Deseado, aan de Atlantische kust. Maar laten we beginnen waar we vorige keer zijn geïndigd: Bariloche, het merendistrict.

Van alle plekken in Argentinië moest dit, na Argentijns zeggen, hét klapstuk worden. De parel aan de Argentijnse kroon. Dat had het ook kunnen zijn, ware het niet dat de Argentijnse lente rustig mee herfst met jullie jaargetijde. We zijn er inmiddels achter dat wanneer bergen en wolken elkaar kussen en betasten, dit inhoud dat laatstgenoemde haar vloeibare lading moet dumpen, voordat ze verder kan trekken. Regen, wind, koude.
Niet het ideale weer om ofwel te voet dan wel te fiets eens lekker de bergen in te trekken om één-op-één met moedertje natuur te babbelen. Van de vier dagen in Bariloche één mooie dag gehad en die hebben we gelijk bij de omhoogstaande kraag gegrepen om naar hét skigebied te gaan. Cerro Cathedral: Argentijns Val thorens. Het skiseizoen duurt hier tot en met 16 oktober, dus wij konden nog mooi een dagje meepikken. Overigens niet op de lange latten gestaan, wel een beetje spelesneeuwen, van het uitzicht genieten en kijken naar macho´s op een snowboard.
Na vier dagen waren we wel een klein beetje klaar met de weerkundige willekeur van het merendistrict en zijn we vertrokken. Volgende afspraak in de zomer.

Eén dag later stonden we op de Boulevard in Puerto Madryn. Van het uiterste westen naar de Atlantische oostkust van Argentinië. Mensen komen naar Puerto Madryn voor één ding: Peninsula Valdes, het maritieme klapstuk van Argentinië. Begluren van o.a.: pinguïns, zeeleeuwen, zeeolifanten en walvissen. Met een tour richting het schiereiland gereden om een eerste stop te maken bij een kolonie zeeolifanten. Moederslelijksten. 4000 kilo puur blubber, met een gezicht waar alleen een moeder van kan houden. Nog een pinguïnkolonie aangedaan om ons te laten vermaken door die rare beestjes. Burgers zoo is makkelijker en goedkoper, maar dit is leuker. Op de koffie bij de semi-zeebeesten thuis.

Hoewel zeeolifanten en pinguïns allemaal heel leuk en aardig zijn, kwam de Noor in mij, voor maar één ding: walvissen vangen. Ervan uitgaande dat onze boot wel uitgerust zou zijn met een speerkanon zat deze jongen in het minibusje stiekem zijn speer al te slijpen. Dit zou mijn dag worden: natuur vs Niels 0-1. Eindstand. Bleek weinig van te komen. Boot niet uitgerust met kanon, walvissen mochten niet aangeraakt worden en nog erger: het bleek walviskijken. Folder verkeerd gelezen. Was niet minder indrukwekkend. Fred had besloten dat we in de boot maar stuurboort moesten gaan zitten. Eén van de beste beslissingen die ze heeft genomen in haar leven. Dit was nu juist de zijde waar de 40.000 kilo zware en 16 tot 18 meter lange southern right whales steeds stil bleven liggen, bovenkwamen en de boot tot op twintig centimeter naderderden. Je wordt toch wel een klein beetje stil van het feit dat je in de aanwezigheid bent van één van de grootst levende organismen op deze planeet. Het blijft toch wel een dag of twee in je hoofd zitten. Heb mijn speer die dag voorgoed aan de wilgen gehangen.

Aangezien het hier een lang weekend was, zijn we één nacht in Puerto Madryn gebleven. Alles was volgeboekt en wij waren dus gedwongen om te vertrekken naar een minder toeristische plek. Trelew is het geworden. Weinig te beleven en nog minder zin om iets op te zoeken heeft ons doen besluiten om via de kust verder naar beneden te trekken. En momenteel zitten we nu dus in Puerto Deseado. Hier toch ook wat problemen ondervonden om een slaapplek te vinden. Een vrouw van het touristenbureau (eveneens schoonmaakser en bewaakster, een ronduit manusje-van-alles) op het plaatselijke busstationnetje wist ons erg vriendelijk veel verkeerde informatie te verschaffen. Slaapplekken? `ja hoor, in Puerto Desaodo is het niet druk´. Alles vol. Taxi´s? ´die rijden gewoon´. Iedereen was dronken de nacht ervoor, dus geen taxi te bekennen (dit was overigens echt de reden, we shit you not!). We zijn op eigen houtje maar naar een camping gepijnigd. Vier kilometer met 30 kilo onhandig hangend bagage p.p. is geen pretje. Daar ingecheckt in een ´stacaravan´. Ik weet niet wat ik ervan moet zeggen. Zie foto´s, lach en bedenk dat het nog niet zo slecht is waar jij momenteel zit, of huil met mij mee. Wat jij wilt.

In deze veredelde kliko hebben wij de laatste twee nachten doorgebracht (met een optie voor nog één) en Fred haar verjaardag geviert. Fred, Niels, flessen drank, chips en chocolade, op die manier onszelf door een koude middag heen gekaart. ´s Avonds uitgebreid uit eten geweest bij het naast ons gelegen truckersrestaurant. Nog een fles wijn weggtikt om het koude lichaam te verwarmen. Is niet gelukt. De ijskoude Patagonische lentewind jaagt dwars door onze kleding heen en heeft er inmiddels voor gezorgd dat we beiden zakdoeken vol snotteren, gaten in de lucht niesen en onze longen tegen onze borstkassen aan hoesten. Klein verkoudheidje. Het is hier overigens nog best leuk.

Aan één ieder nogmaals dank voor de berichten, de cadeaus en liefde.

Hopend dat het leven jullie maar mag strelen en knuffelen,

Jullie Niels en Fred