Wijn en koupijn

Lieve mensen,

Een stukkie verder in Argentinie en logischerwijs dus ook een stukkie op de site. Maar eerste: laten we beginnen waar we vorige keer zijn opgehouden, Mendoza, hoofdstad van de gelijknamige provincie. Wijnland.

Wat moeten we er van zeggen. Mendoza is voor Argentijnse begrippen groen (zowel fauna als geld), schoon, overdag rustig en het bubbeld en bruist als een goedkope fles Gall & Gall-champagne in de avond. Argentijns Zwolle, maar dan een beetje anders. Een stad in het bezit van fraaie pleinen en mooie parken. Ideaal om een paar dagen rond te hangen. En juist dat hebben we negen dagen gedaan. Leunen in het kwadraat. Behalve veel slapen en televisiekijken hebben we ons kort laten wieken bij de kapper en bij de plaatselijke kwakzalver heeft Fred haar orale ijzerwerk laten bijveilen. Daarnaast hebben we parken en pleinen bekeken, belegen en bezeten. Beetje mensen loeren op Plaza de Espana: een plein, beplakt, bestukt en betegelt met mozaik, Plaza de Indepencia: het hart van de stad, vol met niet werkende fonteinen en licht vrijende stelletjes. Parque San Martin: een park met de oppervlakte van de totale binnenstad van Mendoza. Op zondag is het daar de Wijthemerplas; gezinnen, patsers, muziek, voetbal, asado´s, flirten. Het bekende werk hier.

De provincie van Mendoza produceert zeventig procent van de uit Argentinie afkomstige wijn en dus zou het niet bezoeken van een aantal wijnfabrikanten een regelrechte belediging voor je lever zijn. En aangezien ik nu niet echt het type ben om organen te beledigen, hebben we een bus gepakt en zijn we richting Maipu gagaan. Dorp van wijngaarden en verder eigenlijk niets. Bodegaterritorium. Fietsjes gehuurd, paar extra bar in de banden laten spuiten en op weg. Aangezien we niet de enige toeristen waren die die dag hadden besloten om een wijnroute te fietsen, hebben we onze pedalen flink laten rondraaien (denk dat we de tandwieltjes op 24/57 hadden staan). Iedereen begon bij het bezoeken van Bodega nr. 1, wij zijn als eerste maar eens op zoek gegaan naar nr 7: Bodega di Tomasso. Niet alleen de oudste, maar eveneens de mooiste van Maipu. Binnen het half uur gearriveerd. Na een rondleiding door de wijnkelders en een uitleg van het proces begon datgene waar we voor gekomen waren: dronken worden! oftewel wijnproefen. Zeven verschillende wijnen gerold, beroken en geproefd. Na een ontbijt van twee broodjes begon het in onze bovenkamer toch redelijk te draaien. Moet wel zeggen dat de persoonlijke uitleg van onze gids er wel voor heeft gezorgd dat je ons niets meer hoeft te leren op het gebied van wijnen. Conesseurs.
Nog een wijntje gekocht. Een Malbec, na eigen proeven kunnen we zeggen een zachte, elegante en warme rode wijn, in het bezit van een zachte, milde geur. Een belegen, zachte smaak. Een tikkeltje aards, met een lange, fruitige afdrank. Een aanradertje.

Na afloop met onze licht beschonken lichamen en vertroebelde blik, slingerd wat extra meters gemaakt naar een delicatessefabriek. Daar wat chocolaatjes op de kopgetikt. Vervolgens nog een wijnfabriek, inclusief het grootste wijnmuseum van Zuid-Amerika, bezocht om daar vriendelijk doch beslist de te proeven wijn af te slaan (ik weet het, schaamte maakte zich ook van mij meester).

Volgende dagen maar weer weinig uitgevoerd. Zie het bovenstaande stuk aangaande pleinen en parken. Wel nog uitgenodigd door de directeur van ons hostel om met hem en zijn familie de verjaardag van zijn neef te vieren. Op de bekende manier, met een asado en wijn. Om de man niet voor schut te laten staan, deze aanbieding maar aanvaard. Vervelend: veel vlees, empanadas en wijn.
Aan het einde deed het bekende fenomeen zich weer voor dat alle Argentijnen verschrikkelijk nieuwsgierig en/of oprecht geinteresseerd in buitenlanders zijn. Willen alles, maar dan ook alles van je weten: waar kom je vandaan?, wat doe je?, hoe is het daar?, hoe vaak doen jullie het per maand?, wat is je schoenmaat? etc. Leuke avond gehad en je mag raden wie er weer als laatste uitgedweild werden. Juist.

Hoog op ons lijstje stond ook het beklimmen van Aconcagua, de hoogste berg van het westelijk- en zuidelijkhalfrond. 6962 meter puur steen. Na een busreis van drie uurtjes, ons aflaten zetten bij de mirador. Een doorkijk op de berg. We waren er helemaal klaar voor om een poging naar de top te wagen. Vanaf het afzetpunt hadden we nog maar 4000 meter te gaan. Koekie. In vol ornaat begonnen aan de beklimming: trendy ´urban lifestyle´ winterjassen, loosefit spijkerbroek, kekke bergschoenen, bijpassende zonnebrillen, fris gecoiffeurde kapsels en bij Niels een beginnende Frank Zappa snor (eenmaal boven wil je toch een beetje smakelijk op de foto). Een dappere maar onverstandige poging. We waren twee vredelievende mensen in een vijandige omgeving. De ruige pieken van de Andes geven zich niet zomaar gewonnen. Met vrieskou en wind als grootste bondgenoten bleek dit beest van een berg zich toch niet gewonnen te willen geven. Blijkbaar wint puur natuurgeweld het vrij gemakkelijk van de laatste mode. Na een halfuurtje waren we weer op de terugweg. Afhakers.

Gisteren hebben we een bus gepakt naar Bariloche, midden in het merendistrict. Het vloeibare hart van Argentinie. Ontelbaar veel meren omringd door met poedersuiker bedekt hoogebergte. Het levert een niet verkeert uitzich op. Geen idee wat we hier gaan doen, maar ben er van overtuigd dat het mooie praatjes en plaatsjes op gaat leveren.

Tot die tijd,

Geluk en voorspoed in jullie privé- en arbeidsleven.

Een groet en kus van ons aan jullie.

Niels en zijn Frederieke

Ps.
Geld vliegt er hier hard uit en Fred is bijna jarig (16 oktober). Jullie kunnen cadeaus overmaken op rekeningnummer: 325642451 t.n.v. F. Palland. Alvast hartelijk dank voor het gulle geven ;).