Argentinie: ons thuis ver van huis

lieve mensen,

Nieuwe bericht, nieuwe verhalen, maar dit keer met een oud en vooral vertrouwd gevoel. We zijn terug in Argentinie. Maar eerst: laten we beginnnen waar we vorige keer zijn opgehouden: Cusco, Peru. Mooi goedkoop twee kaarten op de kop kunnen tikken om de duurste stad aller Zuid-Amerikaanse steden te kunnen verlaten. Naar wij dachten. Uiteraard werd het weer anders. Bolivia en vooral Peru bleken naast mooie landen toch vooral twee kerkhoven vol gebroken beloftes. Op de vraag of de door ons gekochte kaartjes ons directamente naar La Paz, Bolivia zouden laten vervoeren, kregen we volmondig ja. We hoefden maar één keer over te stappen in Puno, om daar van busmaatschappij te wisselen. Uurtje wachten en dan in één streep door naar het Boliviaanse. Niks aan het handemansje dachten wij, en ik hoor het jou ook denken. Het werd het volgende:
- Nachtbus naar Puno
- In Puno drie uur wachten op een andere
busmaatschappij dan beloofd
- Vanuit Puno naar Copacabana, Bolivia
- Daar anderhalf uur wachten om in een
andere bus te kunnen
- Via Copacabana, lake Titicaca over met
motorboot, terwijl ons minibusje inclusief
al onze spullen op een vlot het meer over
gepuntterd werd. Vanaf ons bootje mijn
vingers gekruist en billen bij elkaar
geknepen, dat het veredelde padvindersvlot
onze auto zou houden. In wonderwel gelukt
- Vanaf Lake Titicaca door naar La Paz.

Op een gegeven moment verdwijnt je frustratie en maakt het plaats voor een gevoel van onmacht, dat op zijn beurt weer rustig verdwijnt in een raar soort van joligheid. Bij Fred dan. Frustratie leek bij Niels alleen plaats te willen maken voor meer frustratie.

Aangekomen in La Paz, nog één keer genieten van het uitzicht als je de stad inrijdt. Blijft bijzonder. Een grote kom soep vol, met als croutons opgestapelde huisjes, alleen gescheiden door op vermicelli lijkende straten. Graag heet serveren en nuttigen.

In La Paz gelijk kaarten gekocht voor Uyuni. Op naar de zoutvlaktes. Droge bek halen. Twee kaarten gevonden, bleken wel de laatste kaarten te zijn. Op de laatste rij, vijf stoelen aan één stuk. Nog navraag gedaan of de stoelen op de laatste rij nog achterover konden. ´Uiteraard´ was het antwoord. Nee, was de praktijk. En zo kwam het dus dat Fred zichzelf terugvond in een elfeneenhalf uur durende sandwich tussen Niels en een fatsige tot zeer dikke Boliviaan op een stoel die als een strijkplank zo recht tegen haar rug geplakt stond.
Ondanks een totaal gebrek aan slaap, gevoel in onze benen en armen en uberhaupt een bloedstroom, hebben we het gehaald.

Uyuni werd onze springplank naar de zoutvlaktes. Meer dan twee dagen Bolivia kon vooral Niels niet meer aan en dus hebben we direct een tour geboekt voor de volgende dag. Halfelf stonden we klaar om ons met nog vijf anderen richting el Salar de Uyuni te laten viermaalvieren. Het zou één van de mooiste dingen worden die we tot nu toe hebben gezien. Een maagdelijk wit biljartlaken in een donkere, rotsachtige omgeving. Een stukje aarde gewassen in Witte reus. Alles was witter dan wit en naar de grond kijken zonder zonderbril was eigenlijk niet mogelijk. Komt eigenlijk weer op hetzelfde neer als Machupicchu, kan het proberen te beschrijven, maar foto´s zeggen zoveel meer.

De mannelijke, Canadeze versie van Marit zat overigens bij ons in de Toyota Landcruiser. Alex kwam na drie uur op de 12.000 vierkante kilometer, vier meter dikke zoutvlaktes, saltflats, Salar de Uyuni tot de volgende conclusie: ´Guys, this really tastes like salt!´ We hebben er als collectief even aan gedacht om hem daar en toen achter te laten.

Zogezegd dezelfde nacht uit Uyuni vertrokkken. Dit keer niet met de bus, maar ons met jeep over niet bestaande wegen naar Tupiza laten rijden. Comfort is anders maar één ding heeft onze nachtelijke 5 uur durende jeepsafari wel opgeleverd: tijdens een sigaret- c.q. toiletpauze stonden we onder de mooiste sterrenhemel die we ooit gezien hebben. Niet afgeleid door kunstlicht en op 4200 m hoogte hing de melkweg boven ons als een klamboe volgespat met miljoenen lichtjes.

Om twee uur ´s nachts in Tupiza direct de bus naar Villazon kunnen pakken en daar in de ochtend de grens naar Argentinie overgestoken. Na mijn zevende Argentijnse stempel en een korte controle konden we die onzichtbare, maar oh zo prettige lijn oversteken. In Argentinie heb ik me op mijn knieen laten zakken, twee handen met aarde gevuld en een oerkreet geslaakt. Zilte tranen van geluk. Betekend Argentina niet ´thuis´ in het Esperanto? Zo voelt het wel.

Na een ontbijt de bus naar Salta gepakt. Daar drie nachten bijgekomen, om vervolgens op aanraden van de Lonely Planet met de bus naar Cachi te rijden. Moest één van de mooiste busreizen zijn die we ooit zouden maken. Viel tegen. En hier begint de schoen momenteel een beetje te wringen. We hebben al zoveel, bek-open-laten-vallend mooie dingen gezien, dat mooie dingen tegen beginnnen te vallen. De verzadigingsgrens van schoonheid.

Na Cachi drie nachten in Cafayte vertoefd. Daar een overlevingstocht gemaakt door een ravijn. Met zijn tweeen een door een natuurlijke bron gevormde rivier gevolgd. Zonder pad, over rotsen, langs, door en over het stroompje, laten snijden door riet en rotsen, laten bijten door beestjes, zon volle bak op de nek, kop, armen en benen. Was heerlijk na 2 weken van vooral bus en bed.

Dag twee in Cafayate hebben we doorgebracht op en onder gekleurde en raar gevormde bergen. ´s Avonds Gebbqed en veel gedronken met onze mede-hostelgenoten. Dezelfde nacht doorgetrokken in de plaatselijke Club. En dan voel je toch in één keer dat je niet veel gewend meer bent. Katsielazarus in mijn nestje na toch niet al te veel alcohol.

Na een overnachting in Tucuman zijn we vandaag aangekomen in Mendoza. De met sneeuwbedekte bergen van de Andes en wijngaarden hebben ons al toegelachen. Mijn lever bereidt zich voor op de volgende opdoffer.

Tot die tijd,

Veel liefs en alles wat mooi en goed is toegewenst aan één ieder,

Kus,

Niels en Fred

Ps.
Door de vele kilometers die we gemaakt hebben afgelopen periode is het waarschijnlijk geen makkelijk stukje geworden om te lezen. Dit door het veelvuldige gebruik van de woorden: toen, daarna, na, vervolgens, etc. Mijn diepe en oprechte excuses daarvoor.