Kleine greep uit veel belevenissen

Lieve Mensen,

Blijde en verheugd zijn wij dat er zo massaal gehoor wordt gegeven aan meer informatie vanuit het thuisland. Jullie maken van de wegwezers geen spoorzoekers en dat doet ons deugd. En dan nu ons deel van de afspraak: ook wij blijven typen. Ditmaal vanuit de navel van de wereld, de oude hoofdstad van het ééns zo machtige Incarijk: Cusco, Peru.

Maar eerst: laten we beginnen waar we vorige keer zijn opgehouden. De Vrede, Bolivia. We hebben onze tijd in de hoogst gelegen hoofdstad ter wereld (3770 m) vooral besteed aan het drastisch laten slinken van onze portomonee. In La Paz hebben ze namelijk een verschrikkelijk toeristisch en vooral verschrikkelijk goedkope markt, waar je ´autenthieke´ Boliviaanse spullen kunt halen. Dit hebben we dus ook in overvloed gedaan. Fred werd bij kans gek van alle koopjes. Het kost allemaal geen kont en toch moest mevrouw nog afdingen. Met andere woorden: een arme Boliviaanse boer, die weinig heeft en weinig voor zijn koopwaar vraagt, wordt door een rijke westerse diknek ook nog eens gevraagd om zijn spotgoedkope waar nog veel goedkoper van de hand te doen. Voorbeeldje? Een paar goede, zeg maar gerust zeer goede handschoenen worden aangeboden voor omgerekend, 1,50 Euro. Koopje? Dacht het wel. Frederieke: ´Ik geef er 1 euro voor´. De arme ziel:´Wat doe je me aan!, heb vier kinderen, een daarvan heeft zestien tenen en een ander mist zijn rechterbil, heb het al zo zwaar, etc, etc. Fred (ijskoud): ´1,20 euro´. De arme ziel: ´nou oké dan, maar bedenk dat mijn rechterbilloze zoon vanavond niets te eten krijgt, omdat papa zich heeft laten ringeloren door een blonde diknek. Fred betaald en loopt lachend naar buiten. Heb bij alle aankopen buiten staan roken. Uit pure schaamte. Heb in totaal 17 sigaretten tot op het filter opgepaft. Doet best pijn om te moeten concluderen dat ik blijkbaar de enige in deze relatie ben die echt om mensen geeft.

Heb zelf ook nog een aankoop moeten doen. Tot mijn spijt moet ik zeggen dat ik een vergissing heb begaan. Mensen die me een beetje kennen, weten dat ik dit verekte moeilijk uit mijn strot kan krijgen, vandaar dat ik het maar typ: Ik, Niels had ongelijk. Ik heb mi animal rojo (mijn rode beest) achter moeten laten in La Paz. De koffer is niet langer onze trouwe reisgenoot. Het was al bijna onmogelijk om mijn goede vriend, met loshangend wiel door de straten van Argentinie te manouvreren, maar in het hooggebergte van Bolivia bleek mijn aan zijn wieltje gehandicapte muchacho toch echt een te zware last. Dus maar besloten een backpack aan te schaffen. Naar niet al te lang zoeken is het iets anders geworden: een groen monster. Een rugzak, en dan letterlijk een rugzak, aangezien het één zak is die ik op mijn rug kan doen. Gevonden in een dumpstore, gebruikt door het Franse leger. Aankoopsprijs 25 euro. Zo blij als een kind was ik. In La Paz de laatste avond afscheid genomen van de koffer door middel van drie keer over de buitenkant van het oudje te aaien en hem nog een kus en een klein bedankje toe te fluisteren. Briefje erbij voor de vinder en op weg naar Cusco.

Vanuit La Paz was het drie uurtjes rijden naar de Grens. We hadden een busticket gekocht om vanuit Bolivia in één keer door te kunnen rijden naar Puno (Peru).
Aan de grens werd het voor de verandering maar weer eens anders. vijf minuten voor aankomst werd door de chaffeur nog snel even omgeroepen dat we moesten overstappen naar een andere busmaatschappij aan de Peruaanse kant. En daar zat het ´m nou net het probleem. Kleine beschrijving van de grens tussen Bolivia en Peru: 3 stempels, twee landen en één grote chaos. Geen bus te bekennen dus. Tussen de grote verkeerschaos door, onszelf maar naar een bus laten praten en op weg naar Cusco.

Aangekomen in Cusco werden we opgewacht door een horde proppers van verschillende hostels. Fred mooi prijsje kunnen bedingen (5 euro per nacht op een tweepersoonskamer).
Na een goede nacht rust ons in het avontuur, dat Cusco heet, gestort. Blijkt hier overigens maar heel weinig te avonturen aangezien het hier waarschijnlijk ook de hedendaagse toeristische hoofdstad van Zuid-Amerika is. Bijna Europese prijzen.
Na een middag slenteren door de binnenstad, zijn we het internet opgedoken. Op Fred haar mailadres was het volgende berichtje binnengekomen:

Dear Frederieke and Niels,

I have found your suitcase with the code 103. I am Mario, the one who cleans the rooms in Hostal Torino. I want to thank you very much for the suicase. And I will keep it to remind me of you.

Thank you very much again!

Many greetings

Mario

Fred toch wel erg blij dat dit dure cadeau van mijn lieftallige collega´s (groeten en dank aan jullie) terecht is gekomen bij iemand die er oprecht blij mee is.

De Stad is overigens heel mooi, maar we kwamen hier maar voor één ding en één ding alleen: Machupicchu, de verloren stad van de Inca´s.

Eerst vier uur met de trein vanaf Cusco, naar het dorpje Aqua Caliente geboemeld. Hoewel de treinrit van Zwolle naar Amersfoort ook van uitmuntende schoonheid is, wint deze boemellijn het toch. Op punten. In vier uur daal je van het kale hooggebergte naar de vruchtbare Peruaanse jungle. Schitterend. En daar, in die jungle, boven op één van die dichtbegroeide bergen ligt dus de verloren stad. En die verloren stad hebben wij gevonden... net als honderden andere toeristen die dag.

Maar wij hebben iets gedaan wat die honderden anderen niet gedaan hebben. Wij zijn met de trap de steile berg omhooggegaan. Startpunt 2040 , eindpunt bijna 2500 m. 450 meter dus. Even een vergelijking: De eifeltoren is van onder tot boven 317 meter, domtoren is 112 m en the empire state building is inclusief atenne 440 m. De kneusjes doen dit met de bus, de toppers nemen de vervallen trappen richting de wolken.
De toppers waren overigens na anderhalf uur van treden, tropische hitte, muggen en gebrek aan zuurstof ook helemaal af toen ze bovenaan kwamen. Wederom wel heel erg mooi. Kan het proberen te beschrijven, maar hoop dat de foto´s voor zich spreken.
Terugweg ons met de rest van de kneusjes met de bus naar beneden laten vervoeren.

Gisteren hebben we tickets gekocht om terug te gaan naar Bolivia. We gaan daar de grootste zoutvlaktes ter wereld maar eens onder de loep nemen.

Om een veel gestelde vraag van jullie kant te beantwoorden: Ja wij gaan na Bolivia zeker terug naar Argentinie. Denk dat we binnen een week of twee weer terug zijn in het voor ons beloofde land. We blijven schrijven.

Tot die tijd veel geluk in alle facetten van jullie leven.

Heel veel liefs van jullie Niels & Frederieke