Trilplaat , hitte en veel pigment

Lieverds,

Om maar te beginnen waar we vorige keer zijn opgehouden: de vallei van de condoritos. De dag voor vertek uit Cordoba zijn we nog één keer uit eten geweest. Dit keer lekker een stelletjesavond gehad samen met Lucas (Argentijn) en Rachel (Australische) ons vertrek gevierd danwel betreurd. Dag daarna naar de vallei gegaan. Op het warmst van de dag ergens in het midden van nergens afgezet door een bus. Maar eens richting de ingang geslopen om wat informatie te vergaren. Door de tijdsdruk (ook hier in Zuid-Amerika voelbaar; we moesten ´s avonds een bus naar Salta halen) konden we alleen de zogenaamde panoramische route nemen. Geen probleem, doen we dat. Onszelf door een wonderlijk maanlandschap richting de vallei gezweet. Aangezien de vallei toch aanzienlijk was, 800 meter diep en aan de bovenzijde 2 km breed, werd het lastig om grote vogels te spotten. Op aanwijzing van een toevallig aanwezige gids toch wat zwarte stipjes door het luchtruim zien zweven. Er maar vanuit gegaan dat het condors waren. En wat bleek? Naar 20 maal optische zoom op de fotocamara kun je onderscheiden dat het inderdaad condors zijn. Overigens was het landschap niets dan prachtig dus de trip heen meer dan waard. Toen de trip terug naar de bus. Zelfde weg ander gevoel. Leek of we aan de wandel waren in een bakoven. Levend geroosterd. Van ellende toch maar weer mijn capuchontrui aangetrokken bij 35 graden, om in ieder geval mijn toch al redelijk verbrande kanis te redden. Is niet gelukt.

Na een tocht van twee uur door de brandende hitte, eindelijk aangekomen bij de receptie. Leek gesloten, stond namelijk op het bordje dat aan de glazen deur hing. Dus Fred neuspeuterend en Niels ballenkrabbend (hand in en niet op broek) maar eens bekeken hoe en wanneer de bussen langskwamen. Niet al te veel informatie kunnen vinden, totdat de deur openzwaaide; een behulpzame parkwachtster die waarschijnlijk even heeft gewacht totdat we klaar waren me onze fysieke handelingen. Of ze ons kon helpen? ´Nee hoor, heb geen jeuk meer. O, u bedoeld met de bussen. Nee hoor, dank u en tot ziens´. Met schaamrood op eigenlijk elk plekje op ons lichaam afgedropen. We hebben haar maar geen hand meer gegeven om haar te bedanken voor de moeite.

Terug in het hostel nog snel even douchen en alles pakken, nog wat empenadas gehaald en een biertje gedronken met de staff. Afscheid genomen en naar de bus. Op naar Salta! En dat ging niet helemaal zoals het moest gaan. Niels voelde zich toch al niet helemaal lekker en heeft zijn medepasagiers een hele nacht wakker gehouden met zijn geblaf. In Salta zelf werd het al niet veel beter. Zeg maar gerust veel slechter. Aan de schijterij. De eerste dag in Salta 17 uur geslapen. De overige 7 uur op de pot gezeten. Wist van ellende niet of ik nu schijt aan het urineren was of urine aan het schijten. Zal om het even geweest zijn. Na 2 dagen weer op weg om helemaal het mannetje te zijn. Dag drie was ik gearriveerd. Salta is overigens een mooie stad, maar verder was er weinig dat ons daar hield. We zijn nog wel even op de foto gezet in de plaatselijke mercado toen we daar aan het eten waren. Eerst was er een meisje dat met haar mobieltje stiekem een foto probeerde te maken. Toen Fredje dit door kreeg, kwam ze met een licht rode kleur op haar bruine huid toch maar even vragen of ze foto van ons mocht maken. Posh en Becks hebben daar mee ingestemd, als ze ons verder met rust wil de laten. Wij willen ook wel eens een rustig diner.

Op aanraden van Flaco (medewerker uit ons hostel in Cordoba) doorgereist naar Tilcara, een klein plaatsje in Jujuy, de meest noordelijke provincie van Argentinie. Moeten zeggen: Flaco heeft niet gelogen. Dat kleine plaatsje ligt ingesloten tussen erg grote bergen. In het aangeraden hostel het beste bed tot nu toe gevonden. Geslapen als een baby van 1.82. Eerste dag daar het dorpje bekeken en naar wat ruines gelopen. Posh en Becks kunnen zelfs niet rustig cultuur snuiven. Een lerares Engels kwam vragen of wij even een klein intervieuwtje in het engels wilden geven voor haar lessen. Inmiddels basismateriaal op iedere middelbare school.
Dag twee met een gids de bergen ingedoken. Erg mooi. Moeder aarde heeft op dit plekje van haar huid een overvloed aan pigment. Genoten van uitzichten en grotten.

Dag drie vertrokken uit Tilcara om richting Bolivia te reizen. Na drie uurtjes bus en anderhalf uur bij de grens, hebben we ook deze stempel binnen. Ter plekke maar besloten wat we gaan doen. Eerst naar de grootste zoutvlaktes ter wereld of eerst naar La Paz om vervolgens in de voetsporen van Maarten en Ylet naar Peru te gaan. Het is het laatste geworden. Een bus gepakt naar Potosi, de hoogst gelegen stad ter wereld, 4090 meter (Kathmandu is voor mietjes!). Via een ongeasfalteerde weg en met uiteraard flink veel pech richting de stad gereden. Mervrouw Breukhoven zou trots op ons geweest zijn. 12 uur in een tot bus omgebouwde trilplaat. Fred haar tieten zitten drie cm hoger en haar sinaasappelhuid is verdwenen. Aangekomen bleek Potosi ook de meest lelijke stad ter wereld. Maar direct doorgereist over bergen van bijna 6 km hoogte (zonder extra zuurstof, laaglandlongen op grote hoogte werken wel, maar ternauwernood) naar La Paz. En daar zitten we nu dus. Zijn van plan om hier een paar dagen te blijven om zogezegd door te reizen naar Peru.

We blijven het leuk vinden als jullie berichten plaatsen op de site. Laten we afspreken dat als jullie blijven schrijven, wij dit ook doen.

Van de reizigers voor jullie:
heel veel liefs vanuit Bolivia,

Niels en Frederieke

PS. Martijn en Ylet, mochten jullie nog tips hebben over Peru, we horen het graag!