Genieten tot aan het gaatje

Lieve mensen,

Eindelijk zitten weer in betaalbaar gebied en hebben we een momentje rust in onze portomonnee om jullie dorst naar informatie te laven. Dus laten we beginnnen waar we vorige keer zijn opgehouden: in een trailer genaamd zelfverkozen eenzaamheid, Puerto Deseado. Twee dagen na onze vreugdeexplosie over de ontvangen berichten en cadeau´s (die overigens nog gewoon geparkeerd staan op de bankrekening) hebben wij, geholpen door een nog steeds heftig van slag zijnd bioritme onszelf een weg naar beneden gesnotterd. Volgende halte: Ushuaia. Tierra la fuego, het meest zuidelijke permanent bewoonde gebied op onze planeet. Na een busreis waar ik jullie de trieste details van zal onthouden (plat, langzaam en veel stempels) hebben we binnen twee dagen de meest zuidelijk gelegen stad ter wereld bereikt. En met ons nog eens tienduizenden toeristen. Ik kan het fout hebben maar het leek er toch verdacht veel op dat aan het einde van de wereld, Nederlands met een flink Noord-Hollandse tongval de voertaal is. Mentaal loop je op dat moment toch een klein klapje op. Waren we ook zo weer te boven. Wij waren aan het einde van de wereld. Of zoals er hier op een muur staat gepenseelt: het einde van de wereld, het begin van alles. Het is inderdaad maar net hoe je het bekijkt.

Ushuaia is overigens niet mooi. De omgeving wel. Ushuaia? nee. De lelijkheid druipt daar met de regen en de incidentele sneeuw van de daken af. Maar we mochten niet klagen; leuk hostel, schitterende omgeving, en zo dichtbij Antartica dat ik practisch het ijs van het zevende continent kon likken. Nog wel even heel stiekem naar prijzen gekeken om met een boot de overtocht naar het ijscontinent te maken. Het blijft voorlopig bij dromen.

Ons verblijf hier heeft ons heel wat mooie plaatjes opgelevert. Een tocht omhoog naar een gletsjer door het slechtste wat de vier jaargetijden te bieden hebben. Sneeuw, hagel, regen, wind en brandende zon zonder bescherming van de ozonlaag. Dit alles op één dag. Inmiddels gehard door de constante blootstelling aan de grilligheid van de elementen hebben wij onszelf omhoog geworsteld. Het was het meer dan waard. Een uitzicht om van te gesmolten-gletsjertanden (denk er maar even over na).
We hebben ons laten varen door het Beaglekanaal. Genieten van het uitzicht, zeeleeuwen, veel gevogelte en ronduit rust, kabbelend zeewater rondom ons, aanmeren en staan op het meest zuidelijke puntje van Argentinie, doordrongen van het besef dat we 5171 km lager zijn dan het meest noordelijke punt van dit land.
En we zijn naar Parque Nacional Tierra la Feugo geweest om daar een dag rond te lopen en, het laat zich zolangzamerhand wel raden, te genieten van prachtige uitzichten. Voor jullie lezers wordt het een saai verhaal, voor ons nog lang niet.

Het vertrek uit Ushuaia kondigde zich op een onmogelijk uur aan: 05:30 uur richting Puerto Natales, Chili. Vandaaruit zijn we doorgereist naar El Calafate. Weer terug in Argentinië werd het tijd om het Parque Nacional Los Glaciers onveilig te gaan maken. Ticket geboekt om de ster van de show te bekijken, de Perito Moreno Gletsjer. Eén van de weinige, het land intrekkende, gletsjers ter wereld. Op een dag zoals wij die hadden, zonder zonneschijn, brengt dit fenomeen toch de lente een beetje terug in je leven. Als een slang kronkeld het 5 kilometer lange natuurverschijnsel zich een weg naar beneden, om daar uiteindelijk zijn witte tanden te laten zien. Vanaf de voet van de berg kijk je tegen een vijftig meter hoge, witte muur aan. We hebben de camera tot rokens toe plaatjes laten schieten. Imposant.

Na een extra dag relaxen in El Calafate zijn we omhoog gegaan naar El Chalten, naar het noordelijke gedeelte van hetzelfde nationaal park. Daar zouden we ons eens serieus bezig gaan houden met hiking en trekking zoals dat zo stoer heet. Wandelen en erop uitgaan mag ook.

Voor wat het weer betreft, scheen het er de weken ervoor nogal gespookt te hebben in dit gedeelte van het park. Maar toen wij aankwamen kietelde de lentezon onze huid. We hebben onze spullen in een hostel gedumpt en zijn na een nachtje slapen op zoek gegaan naar outdoorequipment zoals dat zo stoer heet. Campingspullen mag ook.

Tentje, matjes, slaapzakken, kleine backpak, kookspullen, butagaz, waterdichte jassen. We waren er helemaal klaar voor. We hebben de eerste dag 20 km berg op en heuvel afgelopen en ons heftig afgevraagd waarom dit ook alweer zo leuk is. Fred kan je het antwoord heel snel geven, ik niet.
Die dag hebben we drie trails, zoals dat zo stoer heet, paden mag ook, gecompleteerd.

Eén van de mooiste dingen die we tot op heden hebben gezien is de Fitzroy-bergketen. Een versteend litteken in het verder gladde gelaat van de Andes. Intens schitterend in al zijn imperfectie. Daarbij kwam ook maar weer eens een gletsjer met een meertje van smeltwater gevuld met ijsbrokken. Wil je een colaatje-vieux koud houden met één van die ijsbergjes dan moet je met een zesduizend literglas aankomen.
Tot besluit liepen we tegen een geruisloos en glashelder meer aan, ingpakt tussen drie negentiggraden muren. Dit alles in een omgeving die in ieder ander land al een hoogtepunt op zich zou zijn, maar hier toch op de tweede rij plaats moet nemen. Laat mijn vingers zwijgen en de foto´s wederom voor zich spreken.

Na een nacht kou leiden op een camping zijn we de volgende dag op pad gegaan om terug te lopen naar El Chalten. Andere route, minder oog voor al het schoons om ons heen. Onze ongetrainde lichamen begonnen tegen te stribbelen en ik bleek iets te bezitten wat ik en velen met mij, niet hadden gedacht: wilskracht. Heb het ook meerdere malen aan moeten spreken die dag. Heerlijk uitgeput en lachend van de pijn hebben we ons diezelfde avond naar El Calafate laten bussen. Vandaaruit zijn we vertrokken naar Los Antiguos; een cadeau voor de ziel. We gaan het meemaken.

Tot die tijd,

geef het leven een licht flirtende tik op het achterwerk van ons,

Liefs en kussen,

Niels en Freddie