Na zonneschijn komt regen

Lieverds,

Hier zit ik dan, inspriratieloos, een schrijversblokkade. Na het vorige mailtje is bij mij het besef doorgedrongen dat deze reis nooit meer zo schitterend zal worden na het zien van Glacier Perito Moreno, Fitzroy, Iguazu, Machu Picchu, de zoutvlaktes, de walvissen en in mindere mate de gekleurde bergen in het noorden, Tierra la Fuego en Aconcagua. Wat ons nu nog rest is graslanden, de kust en quasi hoge bergen die die naam eigenlijk niet mogen dragen. Zoals toen wordt het nooit meer. De mist in mijn hoofd heeft zich een weg naar beneden gebaand en mijn vingers zijn verkrampt. Ik weet het even niet meer. Sorry.

Terwijl bij jullie de kou hard op de deur begint te kloppen, lopen de temperaturen hier op naar heerlijke hoogten. Het kan mijn hart momenteel niet verwarmen. We zitten aan de oostkust: Mar del Plata. Zilveren zee. Een weekje of wat niets dan zon, zee en strand. Al bradend proberen om dè modekleur van deze Argentijnse zomer op onze huid te krijgen: leer-diepbruin.

Maar laten we beginnen waar we vorige keer zijn opgehouden: Los Antiguos. Alle superlatieven worden voor dit bergdorpje uit de kast getrokken: een plaatje als op een postkaart, een oase in de Patagonische woestijn en een herinnering voor de ziel. Een klein plaastje met blijkbaar een grote bek. Het heeft ons geen moment de indruk kunnen geven dat het één van de bovenstaande complimenten waard is. Los Antiguos was een heerlijk slaapstadje dat, toegegeven, op een mooi plekje ligt maar heeft ten tijde van een frisse lentestorm weinig te bieden. We zijn dus ook niet lang blijven hangen. Los Antiguos; een herinnering voor de ziel? Nee. Een herinnering, maar ook niet meer dan dat.

Volgende halte was Esquel, vooral bekend als de springplank voor het nabijgelegen Parque National los Alceres. Een tripje naar dit park houdt in dat we over bomen gaan praten. Hoge, oude bomen. Is dat saai? Ja. Er naar kijken zet je overigens ook niet bepaald in vuur en vlam. Maar goed, het zijn naar zeggen speciale bomen die meer dan 4000 jaar oud en 70 meter hoog kunnen worden en de wandel- en boottocht er naar toe waren niet verkeerd: blauwe meren, heldere rivieren en beken, veel groen, middelhoge bergen met witte toppen en de onvermijdelijke gletsjers (gaap). Inmiddels bekend terrein voor ons.
Hoogtepunt van de rondleiding moest een bezoekje zijn aan de ´abuelo´: de grootvader. Een boom van 57 meter hoog en 2600 jaar oud. Is precies drie minuten indrukwekkend, dan besef je weer dat je met zijn allen naar een boom staat te loeren.

Een dag of wat later waren we terug in Bariloche in het merendistrict: zoals al eens eerder benoemd, de parel aan de Argentijnse kroon. En net als de vorige keer dat we deze plaats aan hebben gedaan, hebben we ook nu weer weinig tot niets uitgevoerd. We hebben onszelf er nog toe kunnen zetten om een fietstocht van zestig kilometer door weer en vooral wind te ronden, maar dat was dan ook alles. Wat we daar zagen gaf ons niet het zetje om nog meer activiteiten te ontplooien, behalve tv-kijken, internetten en bankhangen. Bariloche en zijn omgeving was blijkbaar niet aan ons ondankbaren besteed. Parelen voor de zwijnen.

Diep van binnen had ik ook kunnen weten dat het zo zou lopen. We waren in Bariloche ook eigenlijk maar voor één ding en één ding alleen. Ineens was het moment daar. Het heeft als een donkere wolk boven ons verblijf in het merendistrict gehangen. Het is een moment van handen schudden, kussen op beide wangen, een welgemeende omhelzing en een korte blik van verstandhouding in elkaars ogen als je weer loslaat. Wij waren hier om afscheid te nemen van haar. Wekenlang was zij onze trouwe reisgenoot, onze beschermengel en soms kwelduivel. Het voelde alsof hetzelfde bloed door haar aderen stroomde. Familie.

Afgelopen vrijdag hebben we haar voor het laatst gezien en gefotografeerd. Een laatste ontmoeting tussen Frederieke, Niels en de Andes. Het was emotioneel. Wij moesten vertrekken, zij zou achterblijven en gedrieen wisten wij dat. Nadat alles wat er nog te zeggen viel gezegd was, hebben we ons omgedraaid en zijn vertrokken. Nog één keer achteromgekeken, een zwaai en een handkus. Terwijl we met zijn tweeën zwijgend verder liepen kon ik vanuit mijn ooghoek de intens mooie tranen over de wangen van Frederieke zien lopen. Ontroostbaar.
Ik stak een sigaret op en kon een glimlach niet onderdrukken, dit afscheid was geen verlies, dit was tot ziens en geen vaarwel.
Op de achtergond hoorden we hoe de Andes haar bergmeren zachtjes volsnikte met smeltwater. Tot wederziens lieve vriendin.

Tot die tijd,

hopende dat iedere nieuwe dag je op de mond kust,

Liefs,

Niels en Fred,

Ps.1. Waar Niels hier en daar wat negatief kan doorklinken, ziet Fred het nog altijd allemaal even positief.

Ps.2. Wij zijn niet te bereiken per mobiel. Mochten er smsjes zijn verstuurd, we hebben ze helaas niet ontvangen.